"Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση, η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική"
Πλάτων
Αναδημοσίευση του ακόλουθου άρθρου από το http://www.kozan.gr/?p=151207#sthash.urzatjTm.dpuf
Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά: «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση».
Για τη μελέτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας ενός λαού και ενός τόπου μπορούν ν’ αναζητηθούν διάφορα σχετικά συγγράμματα που όμως θα οδηγήσουν μακριά από το σκοπό τους, αν δεν αναζητηθεί και η τέχνη μ’ όλα τα παρακλάδια της που ανέπτυξε ο συγκεκριμένος λαός συγκεκριμένου τόπου. Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες την πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, που αποτελεί την Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα, το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου είναι η Ποίηση που είναι και η πλέον συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και το σκηνικό διάλογο.
3.500 χρόνια συλλογικής μνήμης της ελληνικής γης βρίσκονται εγγεγραμμένα στη γλώσσα της Ποίησης. H ελληνική γλώσσα -από τον Όμηρο, περνώντας στους βυζαντινούς υμνογράφους και στο δημοτικό τραγούδι, φτάνοντας έως τους σύγχρονους και τους επερχόμενους ποιητές- διαμορφώθηκε, διαμορφώνεται και, παραμένει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, χάρη στη δύναμη της Ποίησης.
Όπως γράφει ο Harold Bloom οι απολαύσεις της καλής ποίησης είναι πολλές και ποικίλες και η ποίηση μπορεί να μας βοηθήσει να εποικίσουμε, να ξεπεράσουμε τη σύγχρονη μοναξιά μας, γιατί με αυτήν και μέσα από αυτήν μπορούμε να μιλήσουμε με το «έτερο» του εαυτού μας.
Στην Κοζάνη η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι αφιερωμένη στους Αυτοκαταστροφικούς ή Καταραμένους Ποιητές όλου του κόσμου, ποιήματα των οποίων μπορούν να διαβάσουν όσοι το επιθυμούν στο αφιέρωμα που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014 στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης.
Οι Καταραμένοι Ποιητές (Les Poètes Maudits) είναι ποιητές που διάγουν τη ζωή τους έξω από τα κοινωνικά πλαίσια ή και ενάντια σ’ αυτά. Η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, η τρέλα, το έγκλημα, η βία και γενικά κάθε μη αποδεκτή κοινωνική πράξη, όπως και ο πρόωρος θάνατος είναι τυπικά στοιχεία της βιογραφίας ενός καταραμένου ποιητή. Ο πρώτος καταραμένος ποιητής υπήρξε ο Φρανσουά Βιγιόν (1431-1474 περίπου), η φράση όμως κατοχυρώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Αλφρέντ ντε Βινύ στο δραματουργικό του έργο Stello, όπου αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης.
Τυπικά παραδείγματα καταραμένων ποιητών υπήρξαν οι Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν και Αρθούρος Ρεμπώ. Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους κατέχει και ο πρόδρομος του Υπερρεαλισμού, Λωτρεαμόν, αλλά και οι Έλληνες ποιητές Ναπολέων Λαπαθιώτης, Μήτσος Παπανικολάου, Ρώμος Φιλύρας, Θωμάς Γκόρπας, Κώστας Καρυωτάκης, Γιώργος Καραβασίλης, Νίκος Χειλαδάκης κ.α.
