Κλείνουν σήμερα ακριβώς 50 χρόνια από τις 10 Δεκεμβρίου του 1963 όταν ο Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) γινόταν στη Στοκχόλμη ο πρώτος έλληνας νομπελίστας λογοτέχνης.«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα βραχώδες ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που τίποτε δεν το διακρίνει παρά μονάχα οι κόποι των ανθρώπων της, η θάλασσα και το φως του ήλιου» είπε στον καθιερωμένο επίσημο λόγο στη διάρκεια του δείπνου της απονομής.
«Είναι μια χώρα μικρή, μα με παράδοση τεράστια που περνά από γενιά σε γενιά διαμέσου των αιώνων χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να μιλιέται. Υπέστη αλλαγές, όπως καθετί ζωντανό, αλλά χάσμα δεν υπήρξε ποτέ». Λίγα λεπτά νωρίτερα εξομολογούνταν: «Αισθάνομαι πως είμαι μια ζωντανή αντίφαση. Η Σουηδική Ακαδημία αποφάσισε ότι οι κόποι μου σε μια γλώσσα περίφημη ανά τους αιώνες αλλά όχι διαδεδομένη στη σύγχρονη μορφή της αξίζουν τούτη την υψηλή διάκριση. Αποτίνει φόρο τιμής στη γλώσσα μου - κι εγώ, εις ανταπόδοση εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε μια ξένη γλώσσα. Ελπίζω να δεχτείτε τις δικαιολογίες που προβάλλω στον εαυτό μου».
Λόγιος, ακριβολόγος, με βαθιά αίσθηση της Ιστορίας και επίγνωση του ρόλου του ποιητή, ακάματος εργάτης της γλώσσας, αυτός ήταν ο Σεφέρης από την πρώτη του εμφάνιση με τη συλλογή Στροφή (1931) ως το νεωτερικό Μυθιστόρημα (1935), τα κατοπινά Ημερολόγια καταστρώματος (1940-1955) και τα ερμητικά Τρία κρυφά ποιήματα (1966).
περισσότερα εδώ
www.tovima.gr
